ائلین باخیشی/وحید ندیمی: حتی اگر، گذرها و معابر منتهی به این بنای قدیمی، یا خود بنا در محله موسوم به “پاساژ”، منفور و بدنام هم بوده باشند، دلیل نمی شود پیرامون آن و حتی دیواره و دیگر عناصر معماری و تاریخی اش، به گند و نجاست رهگذرانی آلوده شود که از سر نیافتن سرویس بهداشتی در خیابان ها و معابر اصلی شهر، قضای حاجت خود را به این محل می آورند.

وضعیت امروز این ساختمان قدیمی که می گویند زمانی محل “نجسی خوری” برخی شهروندان در رژیم گذشته بود، مصداق عینی مدیریت “یک بام و دو هوا” مدیران شهری در بهسازی بافت های تاریخی و قدیمی است، شیوه مدیریتی که ۲۰۰ متر آن طرف تر را با اجرای طرح سنگفرش بهسازی می کند و این طرف تر را به حال خود رها می سازد!

نه شهرداری و نه میراث فرهنگی، تکلیف ماموریت های مدیریتی شان در صیانت از محوطه های تاریخی مشخص نیست، بخشی از این ساختمان به پارکینگ یکی از هتل های واقع در خیابان امام تبدیل شده و بخشی دیگر در ضلع متروکه کوچه پاساژ محلی برای اتراق کارت خواب ها، معتادها و توالت سرپائی برای قضای حاجت رهگذران!

این ساختمان، حتی اگر بدنام منفور باشد، به لحاظ نما و معماری و محوطه تاریخی و قدیمی، نیازمند توجه و صیانت و بازسازی است، نیازمند رهائی از تخریب و از بین رفتن تدریجی در تاریکی و غربتی است که در قلب کوچه ای متروک و پرحاشیه و در همسایگی فسیلی به نام پروژه تجاری، خدماتی ۲۰ ساله “آیسان” روزگار می گذراند.