ائلین باخیشی/احد نقش شور: تداوم مازوت سوزی در نیروگاه های حرارتی تبریز و بناب و مستثنی شدن این دو مجموعه از اتصال به شبکه گاز، این روزها برخلاف شروط دوگانه ای صورت گرفته است که در بهمن ماه ۱۴۰۱، “روح الله متفکر آزاد”، نماینده تبریز در مجلس، از آن ها به عنوان استثنائات ناگزیر کشوری در استفاده از سوخت مازوت یادکرده بود، شروطی که دو سال قبل، ناظر بر “برودت شدید هوا و به خطر افتادن مصارف گاز خانگی و تولید برق و نیز، عدم تبعیض در تامین سوخت گاز برای دیگر صنایع کشور” بود و متاسفانه امسال، از سوی دولت جدید حتی مورد توجه قرار نگرفته تا شاهد استثائی از جنس دیگر باشیم!

هرچند برخی واقعیت های کم تر گفته شده در خصوص قطر پائین تر از استاندارد لوله های انتقال گاز سراسری به آذربایجان شرقی، مهم ترین مانع و چالش بر سر راه انتقال بی دغدغه گاز به صنایعی همچون نیروگاه حرارتی تبریز، برخلاف استان های دیگر نظیر اصفهان مطرح می شود؛ با این حال نباید از قصور و بی توجهی چندین ساله مسوولان استانی و دولتی در انجام تغییرات و اصلاحات فنی در تکنولوژی و تجهیزات فعلی نیروگاه تبریز نیز غلفت کرد، موضوعی که می توانست تا امروز و در یک بازه زمانی مشخص، به روزرسانی و نوسازی گردد تا دیگر بهانه ای برای تکرار هر ساله مازوت سوزی در این واحد صنعتی وجود نداشته باشد.

در شرایطی که طی سال های اخیر، اعتراض ها و انتقادات از تداوم مازوت سوزی در نیروگاه حرارتی تبریز به بالاترین سطح خود رسیده است، بی اعتنایی مسوولان به قطع مصرف مازوت و جایگزینی گاز برای تامین سوخت این نیروگاه، روز به روز بر مشکلات زیست محیطی تبریز و آسیب های پیدا و پنهان آن بر سلامتی شهروندان می افزاید و به نظر می رسد همه اعتراض ها و پی گیری های صورت گرفته در این خصوص، بی نتیجه بوده اند!

این که شرکت ملی گاز و وزارت نیرو، همچنان بر طبل ناعدالتی های مدیریتی در توزیع و تخصیص سهیمه گاز برای نیروگاه تبریز همانند دیگر نیروگاه های کشور می کوبند و به موضوع سلامتی و آرامش روانی شهروندان تبریزی پشیزی ارزش قائل نیستند و با توسل به گفتاردرمانی و وعده های “صد من یه غاز” شهروندان تبریزی را سر می دوانند، تنها و تنها معنایی جز “دهن کجی به مردم” و البته “ترک فعل” ندارد.

رسوخ و رسوب جریان مردم ستیزی در لایه های نظام مدیریتی، نظارتی و حتی تقنینی کشور، اعم از دولت، دستگاه های اجرایی و مجلس، در موضوعات متعدد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاست گذاری های کلان، به حدی همه گیر و فراگیر شده است که قاطبه مردم دیگر هیچ ادعا، نوید، مژده و امید دهی های مسوولان را که عمدتا بر مدار “گفتاردرمانی” و “زمان خریدن” های آزاردهنده می چرخد، نه باور دارند و نه برمی تابند تا “در” بر همان “پاشنه” همیشگی بی تدبیری و سوءمدیریت های عادی شده بچرخد.